RECENZJA: Monika Orłowska - Rozminięci

„Patrzył na nią zza ciemnych okularów. Doskonale to czuła. Lustrował ją jak towar na targu lub, zdecydowanie wolała taką wersję, dzieło sztuki w galerii.”

Dzisiaj opowiem o miłości. Jednak nie będzie to historia jakiej można by się spodziewać. Przetniemy nowe szlaki, omijając schematy i wydeptane dróżki. W tej powieści nic nie jest oczywiste. Nie dostaniemy pięknej, wyidealizowanej historii z happy endem na końcu, a prawdę – czasem piękną, czasem brutalną, ale głównie zwyczajną. To jest historia, jaka w każdej chwili może się przytrafić każdemu z nas. Rzeczywistość, podaną na tacy, dokładnie taką, jaka jest, proponuje nam Monika Orłowska w powieści pt. „Rozminięci”.

Akcja książki toczy się w słonecznej Chorwacji, gdzie poznajemy dwie całkowicie odmienne osoby. Z jeden strony on - Edward, młody i utalentowany gitarzysta, który podporządkował całe swoje życie muzyce. Mimo, że obraca się wśród tłumów ludzi, jest samotny. Marzy o spokoju i zwyczajnej miłości bez zbędnych fajerwerków i wystrzałów. Z drugiej strony ona – Ana, atrakcyjna wdowa skrywająca w sobie mroczną przeszłość i wiele głębokich ran. Pozostaje wierna zmarłemu mężowi, ale przez to czuje się nieszczęśliwa.

Choć łączy ich ciężar różnych doświadczeń, różnią się od siebie niemal pod każdym względem, mają inne priorytety, myśli i cele. Największą przeszkodą dla nich jest spora różnica wieku - to o czym marzy Ed, Ana ma już dawno za sobą. Pragną się, ale starają się myśleć, że to tylko incydentalna miłostka bez wielkiego znaczenia. Z czasem zależy im na sobie coraz bardziej i to zaczyna ich przerastać. Z jednej strony boją się przywiązania, które może nieść za sobą ból i ponowne zranienie, ale z drugiej obydwoje pragną kochać i być kochanym i dlatego decydują się zawalczyć o tę miłość. 

Ana i Ed… Czy ich drogi krzyżują się tylko na chwilę? Czy to tylko spotkanie, którego wspomnienie wyblaknie wraz z upływem czasu? A może to coś wielkiego, może to ta jedyna prawdziwa miłość? Niewykluczone, że spotkali się tylko przypadkiem, znaleźli się tylko w tym samym miejscu i w tym samym czasie, a może to przeznaczenie doprowadziło ich w końcu do siebie. A z przeznaczeniem, jak wiadomo, nie wolno walczyć. Podstawowe pytanie – czy im się uda? Czy uda im się mimo tego, że są inni, mimo uprzedzeń, mimo obaw. Czy dadzą stworzyć poważny związek, pomimo tego, że rozminęli się w czasie?

Monika Orłowska prezentuje nam rzeczywistość bez żadnego retuszu i upiększeń. Jest jak jest i koniec. Właśnie to odróżnia tę książkę od pozostałych, tych bardziej popularnych w ostatnim czasie, gdzie na tapet został wzięty temat miłości. Autorka nie boi się smutnej, często nieprzyjemnej prawdy. Nie ma obietnicy happy endu i bombardującego z każdej strony szczęścia. Życie nie zawsze jest usłane różami i ta historia doskonale to obrazuje. Jest prawdziwa i dlatego możemy tam odnaleźć kawałek własnej historii.

Powieść bardzo mocno oddziałuje na emocje czytelnika, często wzrusza i rozczula, ale momentami również śmieszy czy uczy. Słodko-gorzka historia która mówi przede wszystkim o miłości, o nadziei na miłość, ale też o strachu przed jej zaznaniem. Zahacza o tematy, o których inni boją się mówić. Nie brakuje tu bólu, błędów, strat i niepewności.

Warto też wspomnieć o konstrukcji całej książki, która jest bardzo ciekawa. Całość zostaje podzielona na trzy części, które idealnie się ze sobą komponują. W pierwszej poznajemy te same wydarzenia z perspektywy obojga bohaterów, poznając ich punkty widzenia. Następną częścią są listy, które piszą do siebie bohaterowie wtedy, gdy nie mogą być razem. A w ostatniej części pojawia się obiektywna trzecioosobowa narracja patrzącego z boku, która domyka całą historię.

„Rozminięci” to opowieść dla ludzi, którzy nie boją się spojrzeć prosto w oczy rzeczywistości. Dla tych, którzy mają nadzieję na miłość i na szczęście, którzy potrafią wierzyć. Bo czasem wystarczy bardzo niewiele, żeby wszystko się zmieniło. Przypadek, można by rzecz, ale może jednak przeznaczenie?